1. Widmo terroru

Ciemne chmury przetaczały się leniwie ponad potężnym budynkiem King's Cross sprawiając wrażenie tak ciężkich, jakby za chwilę miały z hukiem opaść przygniatając swym ogromem całe miasto. Ludzie biegali we wszystkich możliwych kierunkach pochłonięci swoimi sprawami, rozmawiający przez telefon, lub rozglądający się nerwowo po tłumie, zapewne próbując wyłowić spośród setek obcych znajomą, oczekiwaną twarz. Czymże była pośród nich wszystkich wysoka, chuda dziewczyna ściskająca, jak za dawnych lat, rękę swojej równie wysokiej i chudej matki? Jedynym, co ją wyróżniało był wózek na którym piętrzył się stosik kufrów, zgrabnie zwieńczony klatką wypełnioną w całości otyłym, syjamskim kotem.

-No to do zobaczenia w święta mamo! Będę posyłać Ci sowy. - Mama uśmiechnęła się do niej słabo. Amelia dobrze wiedziała, że zawsze ciężko znosi nieobecność córki. Dziewczyna popatrzyła na wysoką postać jeszcze raz, starając się zapamiętać każdy szczegół, po czym odwróciła się i zamknąwszy oczy popędziła w kierunku barierki oddzielającej perony 9 i 10.

***

Poprawiając pasek skórzanej torby na ramieniu i trwożąc się co czeka ją podczas tej godziny, niepewnie wkroczyła do sali. Wyglądała zupełnie jak dawniej. Rzędy ławek z pulpitami, miejsce profesora na podwyższeniu, kałamarze, wysokie strzeliste okna i biblioteczki pełne zakurzonych tomów, które zdawały się szeptać głosami zapisanych w nich historii.

Grupa złożona ze Ślizgonów i Gryfonów, nie spiesząc się, rozpoczęła rozpakowywanie swoich rzeczy, a  po chwili klasę wypełniły głosy prowadzonych szeptem rozmów. W powietrzu czuć było niepokój. Wszyscy zastanawiali się, czego mogą spodziewać się po nowej nauczycielce mugoloznastwa. Szczęśliwie, lub - jak się później okazało - wręcz przeciwnie, odpowiedź nie kazała im na siebie długo czekać, bo wkrótce z "zaledwie" kilkuminutowym spóźnieniem do klasy wkroczyła Alecto Carrow. Była to zgarbiona i pulchna młoda kobieta z blond włosami upiętymi w kok. Amy nie tak wyobrażała sobie śmierciożercę, ale pomimo wszystko odczuwała głęboki niepokój widząc rozbiegane spojrzenie profesorki, nasuwające na myśl osobę szaloną.

-Witam,  nazywam się Alecto Carrow. W tym roku będę Was uczyć mugoloznastwa. Na tym przedmiocie dowiecie się o mugolach wszystkiego, co trzeba. Siadajcie. - rozpoczęła. Jej głos brzmiał wyjątkowo ordynarnie w porównaniu do innych nauczycieli. Widać było, że najprawdopodobniej pierwszy lepszy uczeń jest dużo inteligentniejszy od niej

-Czego dotąd uczyliście się o mugolach? - rozpoczęła lekcję od klasycznego pytania, będącego ulubionym zwrotem wszystkich nauczycieli przedstawiających się nowym uczniom, zarówno w mugolskim, jak i w magicznym świecie i pozwalającym na to, by tuż po wejściu do sali uniknąć, przerażającym dla nich,  niezręcznego milczenia lub - co gorsza - byciem uznanym za niekompetentnych. Amy podniosła rękę.

-Poznawaliśmy dotąd życie ludzi niemagicznych, ich kulturę, sposób bycia, naukę i osiągnięcia. Uczyliśmy się o zastosowaniu najważniejszych mugolskich przedmiotów, oraz o wielkich mugolach - odpowiedziała jednym tchem, niemal się nie zastanawiając. Mugoloznastwo co prawda nie było jej ulubionym przedmiotem, ale też nie sprawiało jej większych problemów.

-Wielkich mugolach...? - zapytała cicho, ochryple Alecto, a jej, rozbiegane zazwyczaj oczy, niespodziewanie skupiły się na jednej osobie - Amy. Ta jednak nie dostrzegła tego subtelnego znaku i spokojnie kontynuowała.

-Owszem, mówię tu o mugolach takich jak Albert Einstein, czy Stephen Hawking.

-Naprawdę sądzisz, że mugole mogą osiągnąć cokolwiek, naiwna dziewczyno? To zwierzęta! Plama na honorze. Godne pogardy istoty, przez które my, którzy osiągnęliśmy o wiele więcej niż oni, musimy się ukrywać! Zgadzasz się ze mną?

-Nie. - odpowiedziała dziewczyna. Jej rodzice byli mugolami i nie miała zamiaru pozwolić ich obrażać. -Myli się Pani, a fakt, że osądza ich Pani nie posiadając odpowiedniej wiedzy świadczy raczej o Pani ułomności - wycedziła chłodnym, opanowanym głosem, choć tak naprawdę nie była opanowana. Natychmiast spróbowała powstrzymać to zdanie przed spłynięciem z jej ust, jednak było za późno. Raz powiedzianego cofnąć się nie da. Słowa zdawały się pulsować i odbijać echem od ścian klasy, w której, wyjątkowo, wszyscy milczeli, zszokowani. Niesamowite, jak Gryfoni i Ślizgoni potrafili zjednoczyć się w uczuciu głębokiego zdumienia.

Dziewczyna zbladła .Doskonale wiedziała, jaką głupotę właśnie popełniła. Zachowała się lekkomyślnie, dała upust emocjom. Nie wiedziała czemu. Chociaż należała do osób potrafiących do upadłego bronić swoich racji, nie była na tyle głupia, żeby zadzierać z nauczycielką i do tego śmierciożerczynią! Przełknęła ślinę i spojrzała na Alecto. Czas zatrzymał się w miejscu.

-Oto pierwsza lekcja. Wasza koleżanka zachowała się karygodnie i zostanie za to odpowiednio ukarana. Was również czeka to za podobne postępowanie. - powiedziała Carrow. Amy z zadziwiającą dokładnością zobaczyła ruch ręki sięgającej po różdżkę i poruszające się usta.

-CRUCIO! - wrzasnęła nauczycielka z furią. Amy upadła na podłogę, chciała krzyczeć, ale tylko zacisnęła mocniej zęby, przygryzając język. W ustach poczuła słodki smak krwi. -CRUCIO! -  Miała wrażenie, że zaraz każdy, najmniejszy neuron w jej ciele nie mogąc wytrzymać takiego bólu, eksploduje. -CRUCIO! -Potężne fale przepływały przez całe jej ciało powodując,że dziewczyna w spazmatycznych skurczach wiła się po podłodze. Zupełnie straciła kontrolę nad sobą przy jednoczesnym zachowaniu świadomości. Zazwyczaj dumna, nie potrafiła wyobrazić sobie gorszego poniżenia.

Wreszcie wszystko ustało, a ją otoczyła niewiarygodna cisza. Leżała zwinięta w kłębek, nieruchoma i upokorzona, a ust kapała jej krew. Alecto pochyliła się nad nią.

-Nigdy nie nazywaj mnie ułomną podła szlamo! Że też takie zakały znajdą się nawet w Slytherinie...-wysyczała jej do ucha. Amy spojrzała na nią i zobaczyła, że ta uśmiecha się podle, a jej oczy błyszczą chorą satysfakcją, właściwą sadystom. Nawet nie czuła do niej nienawiści, jedynie wstręt. Nauczycielka oddaliła się od niej i przemówiła do całej klasy

-Zapamiętajcie sobie. Moja głupia, zakochana w mugolach poprzedniczka odeszła. Teraz rządzę tu  ja i będziemy grać według moich zasad.- oznajmiła sucho.

W tym czasie Amy zdążyła wstać, starając się zachować chociaż resztki godności. Otarła krew z twarzy i do końca lekcji pogrążyła się w rozmyślaniach, starając się siedzieć prosto i jak najwyżej trzymać głowę. Nie zamierzała okazać uległości. Nie tej wydrze.

W sumie to nie rozumiem samej siebie. Mam na głowie milion rzeczy w moim LO dla geniuszy (biol-chem, pozdrawiam), a zamiast się uczyć, zajmuję się pisaniem ff. Zdaje sobie sprawę, że ten rozdział nie jest zbyt dobry, ale wątek obrażania nauczyciela koniecznie musiałam wprowadzić, by móc porządnie zawiązać resztę akcji. Im szybciej ty lepiej, powiem, że zastanawiałam się, jak go ująć dość długo, żeby Amy zachowała przy tym wszystkim jakiekolwiek cechy Ślizgonki, a wydaje mi się, że i tak się nie udało. Cóż, w końcu jestem umysłem ścisłym, więc nie spodziewajcie się cudów ;)
Jak się podoba TYMCZASOWY szablon? Czekam na coś porządniego, tu miałam sam piękny nagłówek, a resztą bawiłam się sama. (Kiepskie) efekty możecie podziwiać ;P

EDIT, czyli ogłoszenie duszpasterskie:
Przemyślałam trochę wszystko i stwierdzam, że nie chcę ani informować, ani być informowana o nowych rozdziałach. I tak nie spamiętam wszystkich, których miałabym powiadamiać, a jak ktoś chce być na bieżąco, zapraszam do obserwowania mojego bloga. Ja zamierzam zrobić to samo w przypadku Waszych opowiadań, których jestem czytelniczką. 
Danke.